Во дневниот центар за лица со аутизам, институција која по дефиниција треба да обезбеди грижа, безбедност и поддршка – Петар Валентино Мијалков, дете со аутизам, доживеал физичко насилство. Наместо простор на сигурност, центарот, според сведоштвото на неговиот татко Зоран Мијалков, станал место на траума. По тепањето, кај Петар започнале епилептични напади, особено во моменти на силна емоционална вознемиреност. Информацијата за насилството, како што тврди таткото, не дошла од вработените, туку од друго дете кое престојувало во истиот центар.
„Петар Валентино Мијалков, момче со Аутизам 21 година стар, кој во оваа земја е дискриминиран по милион основи (една е што не му се овозможи да заврши основно образование, друга што му се случи од “Центарот” за Аутизм (подрум катастрофа за да измијат раце тогашни големци) да биде поради грешки оставан три пати на улица и пронаоѓан со помош на полицијата и пријатели – никој не понесе одговорност, (во овој “Центар” беше натепан и после тоа почна да добива Епи напади секогаш кога повеќе ќе се вознемири емиционално, а ни кажа дете кое зборува не вработените)“ стои во објавата на Зоран Мијалков, татко на Петар.
Насилството било проследено со тешка негрижа. Поради сериозни пропусти во работењето на дневниот центар, Петар бил оставен сам на улица дури три пати. Дете со аутизам, кое не може самостојно да се снајде, исчезнувало од институција задолжена да го чува. Во сите случаи бил пронајден со помош на полицијата и пријатели на семејството. И покрај сериозноста на овие инциденти, никој никогаш не понел одговорност.
„Не го следува ништо од оваа држава и неговиот живот е сведен на седење дома и кога го шетам низ градот Штип, во природа и по Манастири каде му е најубаво оти едно е сигурно Бог го сака). Не го следува Лична асистенција затоа што децата и возрасните со аутизам не се вметнати, не го следува ослободување од патарините и многу други работи со што е дискриминиран.“ стои во објавата на таткото на Петар.
Овие настани имале директни и трајни последици врз животот на Петар. По траумите од малтретирањето и завршувањето на улица, тој никогаш не добил можност да го заврши ниту основното образование. Наместо системска поддршка и адаптиран пристап, образовниот систем целосно го напуштил. Детето кое требало да биде заштитено и образувано, било оставено без едно од најосновните права – правото на образование.
„Поради сите овие „убавини“ погоре Петар е со анксиозност, депресија и болката душевна ја искажува со цамо агресија и се повредува, ова е благодарение на „грижата“ на институциите и политичарите од оваа земја.“ стои во неговата објава.
Отсуството од училиштето не било личен избор, туку последица на страв, траума и институционален неуспех. По сè што му се случило во дневниот центар, системот не понудил ниту безбедна образовна средина, ниту алтернативна форма на образование. Наместо тоа, Петар бил изолиран уште од најрана возраст.
Денес, на 21 година, неговиот живот е сведен на престој дома и прошетки со татко му низ Штип, природата и манастирите – единствените места каде се чувствува мирно и прифатено. Државата не му обезбедува лична асистенција, бидејќи лицата со аутизам не се препознаени во законската рамка. Нема системска поддршка, нема правда за преживеаното, нема одговорност за институциите што потфрлиле.
Ова не е само приказна за дете кое било малтретирано. Ова е приказна за дете кое било претепано во институција, оставано на улица и барано со полиција, а потоа и целосно избришано од образовниот систем. Огледало на држава што дозволува насилството и дискриминацијата да минат без последици.
