Работните места денес, во 21-от век се одвиваат во една чудесно тивка револуција. Не ја предводат технолошките иновации, ниту корпоративните реструктурирања, туку едно длабоко човечко својство, а тоа е емпатијата. Миленијалците и генерацијата Z, кои веќе сочинуваат значителен дел од работната сила, се носители на оваа промена, нагласувајќи ја емоционалната интелигенција, инклузивноста и смислата во професионалната средина.
Од хиерархии до хумани работни места
Традиционално, работните средини функционираа во минатото врз база на крути хиерархии, емоциите честопати беа туркани настрана во име на ефикасноста и продуктивноста. Луѓето сведени на обични функции. Но, миленијалците и генерацијата Z ја предизвикуваат таа парадигма. Израснати во ера на брзи технолошки промени, социјални мрежи и глобална поврзаност, овие генерации ја вреднуваат автентичноста, отворената комуникација и емоционалната благосостојба.
Многу студии покажуваат и дека генерацијата Z ја рангира емпатијата како втората најважна особина кај еден лидер, а сепак многу работодавачи сè уште ја потценуваат и речиси забораваат дека постои. Овој јаз открива потреба организациите да ги преиспитаат своите лидерски пристапи, губат луѓе или се соочуваат со “стареење” на целокупната методологија во своите компании.
Емпатијата е лидерска обврска
Нагласувањето на емпатијата не е само генерациска тенденција туку станува лидерска нужност. Организации што негуваат емпатична култура пријавуваат повисока вклученост на вработените, помал одлив на кадар и зголемена иновација.
Најтоксичните компании се токму оние што “постојано се во потрага по нови вработени”, тоа е за жал првото “црвено знаме” што укажува дека треба да се направи темелна промена во мајндсетот на највисоките кругови. Лидери кои активно слушаат, покажуваат искрена грижа и даваат приоритет на целокупното здравје на секој вработен поединечно, создаваат средини каде што луѓето се чувствуваат вреднувани и мотивирани.
Дополнително, емпатијата овозможува подобра соработка во различни тимови, поттикнувајќи инклузивност и разбирање. Како што работните места стануваат сè поповеќекултурни и помултигенерациски, способноста за емпатично разбирање на различни перспективи станува исклучително важна вештина на една компанија.
Дигиталниот парадокс
Иако миленијалците и генерацијата Z се дигитални домородци, нивната постојана изложеност на технологија парадоксално ја зголеми нивната жед за автентични човечки релации. Тие релации денес се некако деструирани заради брзите промени во светот воопшто но и во вредносниот систем на општествата. Непрекинатата дигитална вклученост доведе до потреба на луѓето за вистински интеракции, што најмалку значи приморување тие да бидат физички присутни еден до друг “за да се здружат”, ова се однесува и за личниот и за професионалниот живот.
Овој парадокс е шанса за организациите да спојат технолошка ефикасност со хуман пристап. Воведувањето платформи и начини на соработка (како хибридниот модел) кои овозможуваат отворена комуникација, повратна информација и емоционални „пријавувања“ на секој човек за да може да се надмине оваа празнина, што секако не би било возможно да се случи доколку луѓето не се познаваат меѓусебно (никогаш не се виделе во реален живот).
Предизвици и можности
Интегрирањето на емпатијата во работната култура не доаѓа без предизвици. Некои лидери сè уште ја гледаат како „мека“ вештина, како нешто што го имаат “слабаци” и помалку значајна од техничките способности на еден раководител или директор. Но, реалните придобивки тие всушности не можат да ги видат ако не се обидат, а тоа би било: подобрена кохезија во тимовите, повисок морал и поголема адаптабилност на луѓето. Оние што работат така многу јасно јвиделе како работи ова на дело.
Обуките насочени кон емоционална интелигенција, активно слушање и инклузивно водење можат да им помогнат на менаџерите да водат со емпатија. Понатаму, вградувањето на емпатијата во вредностите и мерките за успех на една организација ја засилува нејзината позиција како стратешки приоритет. Добар вработен не значи исклучиво резултати или бројка, за жал значи и поддршка, разбирање во кризни ситуации и вистинска поврзаност.
Како што работната сила продолжува да се трансформира, прифаќањето на емпатијата не е само морална одлука, тоа е и стратешка одлука. Организациите што ќе го препознаат и адаптираат овој тренд, ќе успеат не само да привлечат и задржат талентирани луѓе, туку и да изградат средини каде иновацијата и соработката навистина цветаат.
Со зборовите на Брене Браун: „Емпатијата нема скрипта. Нема правилен или погрешен начин да се прави. Тоа е едноставно: слушање, оставање простор на човек да се изрази, воздржување од осудување, емоционално поврзување и комуницирање на таа неверојатно исцелителна порака: ” Никогаш не си сам.”
Време е работните места да ја слушнат таа порака и да ја постават емпатијата во сржта на својата култура. (И.Ј.)
