Ден на покојници на нацијата кои ги дадоа своите животи за слобода, демократија, човекови права и достоинство. Денот на покојниците потекнува од 5 мај 1942 година, кога бил убиен Ќемал Стафа, кој преку своите активности станал симбол на Антифашистичката Национално ослободителна војна.
Во чест на споменот на паднатите за слободата на земјата, секоја година највисоките раководители на албанската држава оддаваат почит на гробиштата на покојници. Пред создавањето на албанската држава, народот се сеќавал на покојниции ги одржувал живи нивните легенди, преку песни и наследството на нивната историја од генерација на генерација.
По прогласувањето на независноста во 1912 година, па сè до 1945 година, албанската држава не создала правен статус за покојници на Татковината. За време на НОБ, беа направени првите напори за оддавање почит на мачениците кои паднаа на боиштата.
По ослободувањето на 28 август 1945 година, претседателството на Антифашистичкиот народно ослободителен совет го одобри Законот бр. 109 „За обештетување на семејствата на мачениците и инвалидите од Антифашистичката народноослободителна војна“.
Овој закон го санкционираше третманот на семејствата на патриотите кои се бореле и паднале за татковината уште пред Антифашистичката НОБ, за време на Националната преродба, во војните за независност, со што се означи првиот обид за интегрален закон за мачениците на Татковината.
Во 1960-тите, статусот на покојници беше дополнително разработен и проширен, со прецизирање на терминот „Покојници на татковината“. Овој закон ги вклучува и Гробиштата на покојници на татковината, кои беа изградени во сите окружни центри на земјата.
Во 1992-1993 година, со промената на политичкиот систем, статусот на Покојници на Татковината исто така претрпе промени. Во 2000 година, по многу напори, беше донесен Законот бр. 8607 од 27.04. „Статус на покојници на татковината“, кој ги вклучува покојници од сите историски периоди, дури и оние кои паднале во годините 1997-1999, во Албанија.
